Neolamprologus
similis
Marek
Winiarski
Występowanie: Neolamprologus similis występuje w jeziorze Tanganika w
okolicach przylądka Tembwe w Zairze a także Blue Point w Tanzanii. Należy do
grupy popularnie zwanej muszlowcami.
Charakterystyka: Neolamprologus similis zamieszkuje
piaszczysto - mulistą strefę jeziora znajdującą się w pobliżu rumowisk
skalnych. W naturze można go spotkać na głębokościach do 30 m. Żyje w stadach,
zamieszkując w Zairze rumowiska skalne, zaś w Tanzanii puste muszle ślimaków
Neothauma tanganicensis. Powód takiej specjalizacji i zróżnicowania jest bardzo
prosty. W okolicach Tembwe brak jest muszli ślimaków. W akwarium rybki obejmują
rewir wokoło skałki jak również i muszli. Rozróżnienie płci jest w zasadzie
możliwe tylko w wieku dorosłym. Samce dorastają do 4-5 cm, zaś samiczki do 2,5-3 cm i mają znacznie
„pełniejszy” brzuszek.
Krępa budowa ciała poprawnie charakteryzuje ich
wygląd. Rybki posiadają bardzo mięsiste wargi świadczące o tym, że potrafią
używać ich do przebudowywania podłoża według własnego uznania.
Ubarwienie: Ubarwienie samca i samicy jest niemalże identyczne. Ciało
jest koloru beżowego z wąskimi białymi
pionowymi pasami. Ubarwienie obejmuje również płetwy: grzbietową, ogonowa a
także odbytową. Płetwy brzuszne od strony głowy mają subtelną niebieską
obwódkę. W chwili przeganiania intruza bądź pokazywania swoich wdzięków, gdy
wszystkie płetwy są nastroszone, ubarwienie ciała w pasy wraz z płetwami tworzy
swoisty wachlarz. Młodzież ma ubarwienie dokładnie takie samo jak dorosłe
rybki, jednakże są one znacznie bledsze. Similisy bywają mylone z
Neloamprologus multifasciatus. N. multifasciatus jest koloru białego z beżowymi
wąskimi paskami [jest to nielmalze negatyw similisow].
Zachowanie w akwarium: N. similis są rybami dość spokojnymi
wewnątrzgatunkowo lecz mają zadziorny charakter. Obejmują rewir wokół muszli,
czy w otoczeniu grupki skałek i zaciekle go bronią, sprawnie przeganiając ryby
różnych gatunków. Rewir nie jest wielki, różni się w zależności od
ukształtowania dna a także rozmieszczenia skałek, roślin i muszli. W moim
akwarium rewiry mają wielkość ok. 15 x 15 cm. Samce kontrolują rewir „stojąc” ok. 10 cm nad muszlą czy też
skałką. Charakterystyczne jest stroszenie płetw i przyjmowanie pozycji
odstraszającej przeciwnika stając do niego bokiem i wyginając swe ciało.
Utarczki między samcami zdarzają się często lecz są niegroźne. W chwili
zagrożenia potrafią się całkowicie schować do muszli. Po chwili czujnie
wystawiają pyszczek i obserwują czy zagrożenie już minęło. Rybki są na tyle
małe, że obracają się całkowicie wewnątrz muszli.
Budowniczowie – to stwierdzenie bardzo dobrze
charakteryzuje zachowania rybek. Jeżeli chcesz widzieć jak wygląda równo
ułożony (usypany) żwirek na dnie baniaka to proponuję przed wpuszczeniem rybek
zrobić zdjęcie dna i całej ekspozycji zbiornika. Bo tak naprawdę jest to
pierwsza i ostatnia możliwość zaobserwowania „tego niecodziennego” dla
similisów zjawiska. W godzinę, dwie po zasiedleniu akwarium rybki będą miały
już obrane rewiry i zaczną przekopywać piasek. Robią to bardzo wytrwale
podkopując wszystko co się da – skałki, rośliny, muszle. Rano góra piasku jest
w jednym kącie baniaka, wieczorem może być już w zupełnie innym. W większości
przypadków piasek jest przenoszony w pyszczkach. Tylko kilka razy
zaobserwowałem przekopywanie piasku przy pomocy płetw i wyrzucania go za siebie
– tworząc coś w rodzaju „chmury piasku”. Niejednokrotnie obserwowałem szybę,
która stanowi dno akwarium – pomimo, że na dnie jest ok. 5 cm warstwa żwirku.
W okresie „okołotarłowym” rybki wykazują znacznie
większą agresję i zniecierpliwienie, a także znacznie więcej czasu spędzają na
przekopywaniu żwirku.
Zbiornik oraz jego przygotowanie: Dobraną
parkę można trzymać już w akwarium nawet 30l. Jako że rybki nie mają silnie
rozwiniętej agresji wewnątrzgatunkowej można bez problemów trzymać stadko
składające się z kilku/kilkunastu sztuk w jednym akwarium. Ja osobiście jestem
zwolennikiem trzymania stada w znacznie większym akwarium. Istnieje wówczas
możliwość zaobserwowania znacznie ciekawszych zachowań. Dobrym rozwiązaniem
jest akwarium dwu lub wielogatunkowe. Moje stadko similisków liczące ok. 15
sztuk dorosłych rybek [nie liczę młodzieży] pływa w 120 l zbiorniku i dzieli go
razem z parą Julidochromis Dickfeldi, parą Julidochromis Ornatus oraz młodzieżą
Neolamprologus Buesheri.
Wysokość zbiornika nie jest istotna w przypadku L
similis. Znacznie ważniejsza jest powierzchnia dna. Im większa tym lepsza.
Rybki mają silnie rozwinięty terytorializm, jednakże wielkość jego zależy od
liczby skałek, roślin, którymi oddzielone będą terytoria. Rewiry można
oddzielić od siebie skałkami wapienia lub roślinami np. Anubias barteri var.
nana, Bolbitis heudelotti. Jako podłoże proponuję użyć drobnego piasku o
granulacji do 0,2 mm
i warstwie ok. 5 cm.
W przypadku similisów warstwa żwirku może być nawet większa. Ich skłonność do
przekopywania nie pozwoli na powstawanie stref beztlenowych w żwirku. Do
zbiornika należy wrzucić co najmniej 3 razy więcej muszli [np. winniczek
(Helix) czy ampularii (pomacea)] niż rybek. Muszelki proponuję umieścić w kilku
skupiskach. Ponadto wrzucenie do akwarium sterty pokruszonych wapieni pozwoli
zaobserwować rewiry wokół muszelek jak i wokół skałek.
W zależności od ukształtowania i zagospodarowania
baniaka rybki będą pływać głównie przy dnie [niskie skałki i roślinki], lub
będą pływać również w toni [skałki ustawione niemalże do tafli wody].
Mała dygresja: uwaga na konstrukcje ze skałek –
muszą być solidne! Mogą się przewrócić i zniszczyć akwarium.
Zamieszczenie czarnego tła z tyłu akwarium podkreśli
ciekawe ubarwienie ryb.
Oświetlenie:
Dobór oświetlenia jest rzeczą indywidualną. Moje akwaria oświetlam świetlówkami
Philips Aguarelle 18W. Polecam ustawienie akwarium tak, by padało na nie
światło słoneczne – wówczas można obserwować całkowicie naturalne ubarwienie
ryb.
Filtracja: Musi być
bardzo wydajna. Jako filtr polecam filtr wewnętrzny, gąbkowy lub kaskadę. Ja
stosuje wewnętrzny gąbkowy. Wodę należy podmieniać co tydzień w ilości ok.
10-15% objętości zbiornika.
Menu: Dietę
L Similis w naturze stanowią głównie bezkręgowce. Moje rybki karmię
mrożonym cyklopem oraz w niewielkiej ilości szklarką [larwa wodzenia]. Stanowi
to 80-90% ich diety. Pozostałą część diety stanowi pokarm płatkowy – Tropical
Spirulina – [przepadają za nia], Tropical Astacolor, a także rozdrobniony Terta
min granulat. Dorosłe ryby oraz młodzież ok. 1 cm przyjmują ten sam rodzaj
pokarmu. Nowo narodzone rybki karmie żywymi nauplisami Artemii, lub mrożoną bosmią.
Tarło i młodzież: Para wybiera do tarła głównie muszle lecz nie pogardzi również ciekawie ułożonym rumowiskiem skalnym. Rybki
mozolnie odgarniają piasek przebudowując podłoże w celu przygotowania miejsca
do tarła. Gdy miejsce zostanie przygotowane rozpoczyna się tarło. Ryby wybarwia
się a ich kolory są bardzo intensywne. Samiec staje się agresywniejszy w
stosunku do samicy a także innych ryb. Stroszy płetwy, przegania intruzów oraz
bacznie pilnuje samiczki. Gdy samica odpowiada na zaloty, wpływa cała do środka
muszelki i składa ikrę. Samiec w tym czasie pilnuje rewiru, gdy ona wypływa
wówczas on wpływa, również cały, do muszelki i zapładnia ikrę. Proces ten
powtarza się kilkakrotnie. Samica składa w sumie ok. 20-30 ziarenek ikry. Tarło
trwa od 1 do 3 godzin.
Po ok. 3 dniach maluchy wypływają z muszelki. Mają ok. 3 mm wielkości i są bialutkie. Trzymają się blisko muszli i w
razie niebezpieczeństwa wracają do niej. Po kilku dniach swobodnie pod opieką
samicy. Rewir ich nieznacznie się powiększa. W chwili zagrożenia przywierają nieruchomo do
podłoża i stają się prawie niewidoczne. Rybki karmię kilka razy dziennie. Po
miesiącu rybki osiągają wielkość ok. 1 cm. Widać na ich ciele charakterystyczne, co
prawda nie tak barwne, ubarwienie dorosłych rybek. Starsze rodzeństwo nie
przejawia żadnej agresji wobec młodszego.
W moim akwarium rewiry oddzielone są od siebie o ok. 10 max 15 cm. Ryby często się wycierają. Tarła odbywają się
raz na ok. 2 miesiące.
Współmieszkańcy: Jako współlokatorów akwarium z N similis należy dobierać
ryby, które przyciągną ich uwagę. Mogą to być np.: Paracyprichromis nigripinis,
Cyprichromis leptosoma, rybki z rodzaju Julidochromis.
Łącząc similisy z innymi rybami należy bezwzględnie wziąć pod uwagę
wymagania pozostałych współmieszkańców i przygotować zbiornik uwzględniając
wymagania wszystkich rybek.
W przypadku julidochromisów należy wyraźnie zostawić wolną przestrzeń
między skałkami a muszlami. Polecam rozrzucenie drobno pokruszonych kawałków
wapienia.
Literatura:
Ad Konings: Tanganyika Cichlids in their natural habitat
Internet:
http://tooold.superhost.pl/
| 
